Overweging zaterdag 19 juli 2014

Afgelopen donderdag zijn we opgeschrikt door het nieuws dat er een vliegtuig was neergestort boven de grens tussen Rusland en de Oekraïne. 298 slachtoffers. Aanvankelijk leek het nog een zoveelste bericht van een vliegtuigramp, maar al snel werd duidelijk dat het toch anders was. Het vliegtuig was opgestegen van Amsterdam en had misschien ook wel Nederlanders aan boord. In de loop van de avond kwamen reisorganisaties met aantallen vakantiegangers en ze dachten dat er in totaal zo’n 30 of 40 Nederlanders bij deze ramp waren omgekomen. Dat zijn er natuurlijk al 40 te veel, maar bij een persconferentie later die avond werd al snel duidelijk dat het op dat moment ging om 154 omgekomen Nederlanders. Op dát moment. Want dat aantal ging schrikbarend omhoog. Vrijdagmorgen waren het er 173, later 189 en nu is het afschuwelijke aantal slachtoffers 193. Maar we mogen niet vergeten dat het hier gaat om 298 mensenlevens, waar ze ook vandaan komen. 298 mensen die van het ene op het andere moment niet meer bestaan.

Het evangelie van deze zondag is van een wrange actualiteit. We horen Jezus zeggen: Het Rijk der hemelen gelijkt op een man die op zijn akker goed zaad had gezaaid; maar terwijl de mensen sliepen, kwam zijn vijand, zaaide onkruid tussen de tarwe en ging heen. Wie die vijand is wordt niet gezegd. Hij komt als een dief in de nacht en zaait letterlijk en figuurlijk dood en verderf. Nog steeds is niet duidelijk wie er achter de aanslag op vlucht MH17 zit. Oekraïne denkt aan Rusland en Rusland wijst naar de Oekraïne, terwijl de rest van de wereld denkt dat het de pro-russische separatisten waren. Wie is tarwe en wie is onkruid. Het is deze dagen moeilijker dan ooit om dat te bepalen!

We moeten voorzichtig zijn en geduldig. Dat is het wat Jezus ons vandaag vraagt. Hetzelfde geduld dat God met ons, mensen, heeft. God laat onkruid en tarwe samen opgroeien tot de oogst. God laat mensen in vrijheid vallen en opstaan, maar eens komt de tijd dat iedereen zich zal moeten verantwoorden. Dan zal God een scheiding maken tussen tarwe en onkruid, tussen schapen en bokken, tussen goeden en kwaden. Dan is er gerechtigheid. Eindelijk.

Deze ramp houdt ons allemaal bezig. Ook op de sociale media wordt over niets anders gesproken. Er zijn mensen bij die als onkruid een slaatje proberen te slaan uit andermans ellende, maar er is ook heel veel goede tarwe, mensen die hun medeleven betuigen en stilstaan bij deze afschuwelijke gebeurtenis. Zo kwam ik op Facebook een tekst tegen die mij enorm raakte en die ik u niet wil onthouden. Laat het een waardige nagedachtenis zijn aan al die 298 mensen die er van het ene op het andere moment niet meer zijn.

Ik ken je niet en toch denk ik aan je…

Gisteren was je er nog.
Je was vriendin, opa, moeder, klasgenoot, de buurman,
een collega, die jongen aan de kassa,
dat leuke stel van verderop in de straat.
Gister nog zwaaiden naasten je uit op het vliegveld.
Je was een vakantieganger op weg naar zon, zee en strand,
een uitwisselingsstudent op weg naar familie,
een professor op weg naar een conferentie.

Vandaag ben je een slachtoffer.
Een slachtoffer van een strijd waar je
helemaal niets mee te maken had.
Slachtoffer van geweld dat even zinloos is
als dweilen met de kraan open.

Ik ken je niet en toch ben je constant in mijn gedachten. Vakantie vieren voelt ineens egoïstisch…
wanneer ik denk aan het verdriet van de mensen
die je gister nog uitgezwaaid hebben.
De mensen die hoopten op een veilige terugkeer.
Die nog steeds hopen dat ze straks
zullen ontwaken uit een nachtmerrie.

Ik blijf aan je denken.
Hoe je gisterochtend vol vrolijke verwachtingen in het vliegtuig stapte
naar je exotische bestemming.
Het beeld van een reisgids
tussen de brokstukken getuigt van de plannen die je had.
De wereld zien, een prachtig land ontdekken.

Ik sluit mijn ogen en ga in gedachten met je mee.
Langs de douane, door de bagagecheck en
richting de gate en op zoek naar je zitplaats in het voertuig.

Verder durf ik niet.
Mijn hoofd kan het niet aan te bedenken
wat je moet hebben gedacht toen het vliegtuig…
dat je naar je bestemming zou moeten brengen
ineens naar beneden tuimelde.
Ik hoop niets, maar vrees het ergste.
Ik ken je niet.
Ook voor mij ben je
een naamloos slachtoffer van zinloos geweld.
Toch voelt mijn hart zwaar.
Het voelt zwaar omdat ik weet dat ik me
met geen mogelijkheid kan voorstellen
hoe het zou zijn als je mijn geliefde was…
Mijn moeder, mijn opa, mijn vriendin of collega.

Ik ken je niet, maar toch ben je constant in mijn gedachten.
Jij, je naasten en alle mensen die om je rouwen.

Mijn hart en gedachten zijn bij de mensen
die je moeten missen en bij hen die
op de één of andere manier iemand
steun moeten kunnen verlenen….
Gewoon omdat je net zo goed
mijn naaste had kunnen zijn….

Voor jou en voor al die andere – veelal onbekende slachtoffers –
willen wij nu een kaars ontsteken en stil worden.