Het knalt in Johannes 2. Jezus, de man die we in ons hoofd makkelijker horen praten over liefde en vrede is woedend. Niet alleen woedend, je zou zelfs agressief kunnen zeggen. Hij smijt met andermans spullen en jaagt mensen met een zweep de tempel uit.
Wat kan deze tekst vol boosheid ons in deze dagen van verstilling en inkeer vertellen?
Zegt het ons wellicht iets over de betekenis van woede. Vaak wordt dat uitgelegd als een negatieve emotie, maar er zit ook een andere kant aan. Daar waar je onrecht ziet, daar waar je ziet dat de dingen niet zijn zoals ze zouden moeten zijn, daar past soms een reactie van woede. Soms is het nodig jezelf kwaad te maken, om zo jezelf of anderen in beweging te zetten.
Jezus’ woede hier komt niet voort uit toorn, uit machtshonger. Het komt voor uit zijn heilige overtuiging dat dit niet de manier is om met de tempel om te gaan. Het zou een plaats moeten zijn van gebed, een plek waar mensen samen komen voor God en niet voor geld. Daar zit zijn passie.
Je lichaam is de tempel van je ziel, zegt men wel eens. Misschien kunnen we ons de komende dagen afvragen of het ook voor ons nodig is ons eens kwaad te maken en eens eerlijk te kijken naar onszelf en naar de tempel die ons lichaam is. Zorgen we er wel goed voor?
En, hebben we de passie om te kiezen voor de dingen die belangrijk voor ons zijn, en daarmee andere zaken te laten?
Hebben we de kracht om dingen uit ons leven te bannen die niet goed voor ons zijn, en ons verhinderen mens te zijn zoals God bedoeld heeft?
Durven wij onze woede en onvermogen aan God te tonen opdat hij deze krachten zal transformeren tot liefdevolle energie?

Meike Hettinga pastoraal werker Paus Johannes XXIII