Ieder jaar horen we weer het verhaal van Jezus’ doop in de Jordaan waarna hij vervolgens naar de woestijn wordt geleid om zich daar biddend en vastend voor te bereiden op zijn goddelijke opdracht. In de woestijn wordt hij 40 dagen op de proef gesteld.
Gerechtigheid en liefde moest hij gaan verkondigen.
Het kon hem zijn leven gaan kosten, het zou hem veel weerstand opleveren.
Wilde hij dat wel? Had hij dat ervoor over? Hij zou natuurlijk ook de opdracht
naast zich neer kunnen leggen en voor zichzelf kiezen.
Het moet een hele innerlijke strijd geweest zijn. Een beproeving.
Elk mens zal in zijn leven weleens zo’n strijd met zichzelf gevoerd hebben.
Wanneer iemand zijn levensverhaal vertelt, komen daar als vanzelf woestijnmomenten naar voren. Er licht altijd iets in op van pijn, verdriet, teleurstelling, verlies, loslaten. Vaak zijn deze verhalen heel onthutsend,
omdat ze laten zien dat verwachtingen moeten worden opgegeven,
dat hoop een valse hoop kan zijn. Veel mensen lijden in hun leven heel wat verliezen. Het verlies leren dragen is dan noodzakelijk om te kunnen groeien.
Wij worden beproefd in wat we zijn en wie we zijn.
Een woestijnmoment werpt je terug op jezelf, het versmalt je blik.
Een woestijn is geen plek waar je wonen kan.
Geen land waar je blijven moet. Je moet er doorheen.
En als dat je lukt, dan kan het verborgene zichtbaar worden.
Je bent sterker dan je had kunnen vermoeden.
En dan kan je zomaar merken dat je blik verscherpt is.
In de Bijbel wordt verlies geplaatst in de context van het plan van God met ons.
Willen wij de weg van God gaan, de weg naar een wereld van gerechtigheid en vrede, dan moeten we loslaten; prijsgeven. De beelden die deze weg symboliseren, zijn beelden van de woestijn, van afzien en verlatenheid, van sterven om vrucht te kunnen dragen. Beproevingen zijn inherent aan het leven. Maar tegelijk mogen wij geloven;zoals de engel Jezus diende tijdens zijn beproevingen, zo zal God met ons zijn op onze moeilijkste momenten.
Lilian Weijman, pastoraal werker ,RK