Dom Gerard Mathijsen – abt van de abdij van Egmond
15 augustus 2014
Het feest dat wij vandaag vieren vindt zijn oorsprong in de wijding van de kerk te Jerusalem ter gedachtenis van Mari¬a’s ontslapen en van haar ten hemelopneming. Op die plaats staat nu de Dormitio abdij van benedictijner monniken, met wie wij sinds enkele jaren in dezelfde Congregatie van O.L.Vrouw Boodschap verbonden zijn. Zij beleven daar nu moeilijke tijden vanwege de spanningen tussen Israël en de Arabieren, en fanatieke joden zijn ook agressief tegen de christenen. Maar vooral uit andere landen van het Nabije Oosten bereikt ons dagelijks vreselijk nieuws over het lot van christenen en ook islamitische minderheden.
Sint Benedictus schrijft in zijn Regel voor dat de Boeken der Koningen niet ’s avonds mogen worden voorgelezen omdat het voor zwakke hoofden niet goed zou zijn ’s avonds zulke verhalen te horen over gruwelijke veldslagen waarin genadeloos wordt gemoord. Hij gunt zijn broeders een ongestoorde slaap. Helaas moeten onze zusters en broeders in Irak en Syrië en in menig ander land die rust ontberen. Zij worden met onmenselijke wreedheid en met moderne wapens vervolgd en uitgemoord. Weliswaar kunnen wij hen niet effectief bescherming bieden, maar het is toch ook ondenkbaar dat wij dan maar kalmpjes verder leven, en ons hun lot niet aantrekken. Als iemand van je naaste familie in het ziekenhuis ligt, of een ander dierbaar mens, dan ga je ook niet feesten, maar je zoekt elkaar op, troost elkaar, bidt en bent in gedachte bij wie daar lijdt. Zo past het ons om nu onze zusters en broeders op grote schaal een echte vervolging moeten doorstaan, van harte met hen mee te leven, voor hen te bidden en waar mogelijk hun steun te bieden.
De liturgie biedt ons op deze dag van Maria’s ontslapen en ten hemel opgenomen worden het visioen van de Vrouw die door de draak aangevallen, vlucht naar de woestijn, en in het Evangelie het relaas van Maria’s bezoek aan haar nicht Elisabeth. Maria heeft zo pas de boodschap van de Engel gehoord met betrekking tot haar toekomstig moederschap van de Zoon van de Allerhoogste. Het eerste wat zij doet om haar verwante op te zoeken en met haar te delen wat hun beiden is overkomen. De kerk begint daar, waar mensen samenkomen om met een gelovig hart te overdenken wat God in hun leven doet. In dat geloof zal zij haar houvast vinden, voor welke moeilijkheden het leven haar ook plaatst. Als zij tot het kind Jezus moet zeggen: “Mijn kind, waarom heb je ons dit aangedaan?”, als zij in Kana tot de knechten zegt: “doet maar wat Hij u zeggen zal” als zij onder het kruis zal staan om Jezus’einde te beleven. Om die standvastigheid in het geloof, om het voortdurend overwegen van de tot haar gesproken woorden, deelt zij na haar ontslapen in de verheerlijking van haar Zoon.
In Oost en West is Maria tallozen malen uitgebeeld. Haar afbeeldingen en iconen sieren kerken kapellen en huizen, zij zijn te vinden in nissen op straten, langs de velden, op begraafplaatsen, en bovenal in de harten van alle gelovigen. Haar beeld staat voor de gemeenschap van de gelovigen, voor alle mensen voor wie Jezus ter wereld is gekomen en voor wie Hij heeft geleefd en geleden.
Wij geloven dat de Moeder Gods in haar hemelse glorie meeleeft meet haar kinderen hier op aarde, het meest nog met wie lijden en in nood zijn. Zo is zij voor ons een voorbeeld om na te volgen: dat ook wij ons solidair betonen en naar vermogen bijdragen om de noden van anderen draaglijk te maken. Zoals Maria en Elisabeth bewogen werden door Gods Geest, en deze hen inspireerde tot woorden die wij nog dagelijks in de mond nemen en in ons hart meedragen, zo moge diezelfde Geest ook de christenen van heel de wereld aanzetten tot innig meeleven met hun zusters en broeders overal in de wereld, en ons maken tot een gemeenschap die echt een is in Christus omdat zij een is in de vreugde en het leed van allen. Mogen wij Maria navolgen in haar geloof en haar bereidheid Jezus te volgen tot onder zijn kruis, dan zal ook haar heerlijkheid ons deel zijn.