In het Groentje/Wijks Nieuws is van de hand van Marijke Dekker onderstaand artikel geplubiceerd, een mooie herinnering aan Cor van Raaij:

 

WIJK BIJ DUURSTEDE/COTHEN/WERKHOVEN – Cornelis Henricus Joseph van Raaij, gepensioneerd pastoraal werker binnen het Aartsbisdom Utrecht, is op 31 juli 2015 overleden. Cor van Raaij was van 1989 tot zijn pensionering in 2001 pastoraal werker in Wijk bij Duurstede, Cothen en Werkhoven.

Cor van Raaij werd op 3 maart 1936 geboren in Doetinchem. Op 1 september 1974 werd hij als pastoraal werker benoemd in de H. Remigiusparochie te Duiven en op 1 september 1979 volgde zijn benoeming als pastoraal werker te Deventer voor de Maria Koningin- en de Joannes Vianneyparochie.

Hierna volgden benoemingen bij de parochies in Losser, Overdinkel en Glanerbrug en vanaf 1989 in de parochies te Wijk bij Duurstede (de toenmalige parochie St. Johannes de Doper), Cothen en Werkhoven. Op 1 maart 2001 ging hij met pensioen.

Dienaar In het overlijdensbericht dat het Aartsbisdom Utrecht verspreidt, schrijft kardinaal Eijk: “Gaarne verzoek ik u om hem in uw gebed te gedenken. Moge de Heer zijn dienaar opnemen in zijn heerlijkheid.”

Van Raaij was een gedreven pastor, vertellen Annemieke Bosman, lid pastoraatsgroep, en Yvonne van de Weijer en Lyda Callaars, beiden goede vriendinnen van de nu overleden pastoraal werker. “Tekenend was het dat hij in zijn jonge jaren bij de PTT ging werken om het geld voor zijn theologische studie bij elkaar te krijgen. Hij kwam uit een warm nest, maar wilde zijn ouders hiermee niet belasten, zij hadden al 13 kinderen om voor te zorgen. Hij was nummer 11.”
Inspiratie Zijn motivatie om pastoraal werker te worden, verwoordde hij eens als volgt: “Ik had een dringende behoefte om met mensen om te gaan, met mensen in moeilijkheden. Via de kerk was ik geïnspireerd door de figuur Jezus van Nazareth. Zoals híj met mensen omging! Dat is nog steeds mijn leidraad”. Als hij in het pastorale werk voor keuzes kwam te staan, dacht hij altijd: ‘Wat zou Jezus hebben gedaan?’. Of dit strookte met de kerkelijke leer vond hij minder belangrijk.

De kloof tussen leer en leven, tussen moraaltheologie en pastorale praktijk, ervoer hij als groot, zeggen de drie dames. “Dat was een van de belangrijkste redenen waarom hij zich niet tot priester heeft laten wijden en pastoraal werker is geworden. Hij wilde geen onvoorwaardelijke gehoorzaamheid aan de bisschoppen en kerk beloven, hij wilde vrij zijn om te zeggen en te doen wat volgens hem volgens Jezus nodig was. Het zwaarste vond hij de uitvaart voor kinderen, dan was hij dagen van te voren al nerveus.”
Gemeenschapsmens Van Raaij was een echt gemeenschapsmens. “Hij wilde van elke ‘gemeenschapsviering’ een echte ontmoeting maken. Met name jongeren en de medemens die het moeilijk had, hadden zijn aandacht.” Lyda en Yvonne hebben jarenlang samen met Van Raaij de gezinsvieringen in de kerk verzorgd, en laatstgenoemde vond  dat het elke keer een feestje moest zijn.
Warm vaderfiguur God was voor Van Raaij een vaderfiguur die troost en warmte geeft, en die troost en warmte gaf hij ook door in moeilijke tijden: “God is een bewogen figuur die zich het lot van mensen aantrekt. En dan vooral van mensen die het verrekte beroerd hebben. Via de medemens is God altijd dichtbij, want God werkt door mensen.” Voor en na de vieringen waarin Van Raaij voorging, was hij altijd daar waar de mensen waren, om ze welkom te heten of aandacht te geven. En voor iedereen had hij altijd tijd voor een gesprek.
Sociaal gezicht Van Raaij was altijd bezig met het sociale gezicht van de kerk. Annemieke Bosman, Yvonne van de Weijer en Lyda Callaars: “Volgens hem lag daar een belangrijke taak van de kerk, het aanklagen van sociale onrechtvaardigheid vond hij belangrijker dan de regels. Hij verzette zich op de kansel fel tegen een in zijn ogen onrechtvaardig beleid ten opzichte van vluchtelingen. ‘Ons land heeft ruimte genoeg om deze mensen op te vangen’, was een gevleugelde uitdrukking. Hij was niet altijd even tactisch in zijn bewoordingen en menigeen voelde zich weleens op zijn tenen getrapt. Dat was voor hem geen reden om zich in te houden. De mensen moesten aan het denken gezet worden en hun eigen verantwoordelijkheid nemen.”

Na zijn pensionering heeft hij op verzoek nog tien jaar uitvaarten geleid en huwelijken ingezegend en één keer in de maand ging hij voor in het Zonnehuis in Doorn. Begin 2011 besloot hij dat hij echt moest stoppen, maar “Mijn pastoraat: ik zou het zo weer overdoen”.

De laatste jaren ging Van Raaij sukkelen met zijn gezondheid en leidde hij een teruggetrokken leven in het Ewoud en Elisabeth Gasthuis. Vrijdag 31 juli is hij in zijn slaap overleden.

“Cor van Raaij was dan weliswaar niet meer prominent aanwezig in de samenleving, hij wel heeft gezaaid en het nodige achtergelaten. Hij heeft veel voor ons betekend, we zijn Cor veel dank verschuldigd!” (MD)