Een jaar of tien geleden schreef Geert Mak het Boekenweekgeschenk over Istanbul. Door de eeuwen heen viel deze stad meerdere keren in andere handen. Als zoiets gebeurde, kwam de nieuwe heerser steevast binnenrijden op een groot wit paard. Ongetwijfeld deden de Romeinen dat ook in Jeruzalem, toen ze het joodse land in bezit namen of de stad na de joodse opstand (66-70 na Chr.) heroverden. Want dat is de taal van de veroveraars: ze imponeren graag met hitsige paarden en zitten het liefst op witte hengsten.

Jezus kiest voor het omgekeerde. Hij zit niet hoog te paard maar berijdt een ezeltje. Hij blijft op ooghoogte met mensen en vertegenwoordigt een heel andere wereldorde. De keuze voor zo’n ezeltje is alles behalve een onschuldig gebaar. Het is uitdaging van allen in deze wereld die met geweld en machtsvertoon in het zadel proberen te blijven. Deze intocht is dan ook een provocatie die niet onbeantwoord blijft. Jezus rijdt hier zijn kruis tegemoet.

In een jaar dat we – vaak in oecumenisch verband – stilstaan bij 500 jaar Reformatie is het aardig ons oor even bij Maarten Luther te luister te leggen. Ooit vestigde deze kerkhervormer de aandacht op dat ezeltje van de intocht. Laat dat voor de kerk en haar gelovigen het goede voorbeeld zijn! Een mooie gedachte, met een relativerende ondertoon: we hoeven ons niet meteen aan Jezus te spiegelen.
Laten we ‒ iets bescheidener en minder hoogdravend – maar beginnen met dat ezeltje. Dat jonge dier dat in alle eenvoud dienstbaar is aan Jezus.
Op onze eigen manier mogen wij dragers zijn van het evangelie dat Jezus in woord en daad heeft verkondigd.

Jan Offringa Protestantse Gemeente Wijk bij Duurstede