Het schip, vaak met een kruis in de top van de mast, is een symbool van de Kerk. Het is aan verschillende bijbelteksten ontleend. Zo bleven in de ark van Noach enkele mensen voor de zondvloed gespaard. Toen Jezus met zijn apostelen op het meer van Gennesaret voer, bracht hij een gevaarlijke storm tot bedaren. Ook preekte Jezus vanuit het vissersbootje van Petrus tot de menigte op de oever van het meer.

Kapitein
Het schip als symbool van de Kerk komt vanaf de vierde eeuw voor in de christelijke kunst. Nog ouder zijn de teksten van de kerkvaders die de Kerk vergelijken met de ark van Noach die de gelovigen redt en ten slotte veilig naar het hemels tehuis brengt.
Met de Kerk wordt de christengemeente bedoeld, heel concreet uitgedrukt door de apostolische Constituties van de vierde eeuw. Die vergelijken de bisschop temidden van zijn gemeente met de kapitein, en zijn diakens met de matrozen.

Middenschip en zijschepen
Later worden Sint Petrus en in navolging van hem de pausen genoemd als bestuurders van de Kerk. Dit gaat uit van het idee dat er alleen maar behoud is binnen het schip van de Romeinse kerk.
Ruimer gedacht is de voorstelling van de oecumene, waarvan het embleem ook een scheepje op de golven is. Afgeleid hiervan spreken we ten slotte van het middenschip en de zijschepen van een kerkgebouw, waarin de christengemeente samenkomt.

Toon Brekelmans
Kerkhistoricus