Tijdens een preek vertelde een priester dat hij op een rondreis door Brazilië met een missionaris de slums van Rio de Janeiro bezocht. Bij de allerarmsten, mensen die nergens geld voor hebben. Zelfs niet voor een schuilplaats voor de nacht. Na één van de vele tropische regenbuien die daar veelvuldig voorkomen, zag hij een magere vrouw in de opening van haar ‘woning’ staan. Die bestond uit een bouwsel van kartonnen dozen. Het water kwam tot haar knieën en doorweekte haar povere onderkomen, dat als een kaartenhuis in elkaar dreigde te zakken. Eén moment wilde de priester een foto van de vrouw maken. Toen realiseerde hij zich beschaamd hoe pijnlijk en vernederend dat voor haar moest zijn. Een foto in zo’n ontluisterende situatie zou volgens hem ‘pornografisch’ genoemd kunnen worden. Een treffende typering. Een sterke vergelijking die tot nadenken stemt. Hoe ver zijn we inmiddels van de gedachte aan de menselijke waardigheid in onze huidige media afgedwaald?

 

Een ander aspect van misplaatste fotografie kan zich voordoen bij religieuze bijeenkomsten. Ouders van eerste communicantjes bijvoorbeeld beschouwen het soms als ongepast dat tientallen camera’s voortdurend aan het flitsen en klikken zijn. Zelfs op het heiligste moment als de kinderen de H. Hostie ontvangen. Helaas voelen velen dit kennelijk niet meer aan.

 

Hetzelfde gebeurt bij televisie-uitzendingen van Eucharistievieringen. Waarom worden mensen die te communie gaan uitgebreid opgenomen, soms zelfs in close-up? Hebben we de eerbied voor het sacrale verloren?

 

Vragen die tot bezinning noden …

 

Louise Leneman