Weet je, ik had gewoon niet verwacht dat het mij zou overkomen. Ik voel me niet bijzonder of speciaal. Ik voel me gewoon, héél gewoon. Ik val meestal niet op. Ze noemen me vaak een grijze muis. Een muis dat ben ik natuurlijk niet, maar wel grijs. Dus nee, nooit gedacht dat ze mij voor zoiets zouden vragen.

Natuurlijk, toen ze bij mij kwamen, de twee mannen die Jezus had gestuurd, toen ging ik met ze mee. Weet je, dit soort sjouwklusjes, daar verdient mijn baas geld mee. Ik doe dat vaker. Alhoewel ik het een tijdje niet had gedaan, omdat ik net moeder was geworden. Mijn kleintje heeft mij nog nodig om te drinken, dus ik kan niet te lang weg. Maar gelukkig, mijn kleintje mocht gewoon met me mee. Mee naar Jezus, die ik moest dragen.

Dat was echt een bijzondere klus. Meteen al vanaf het begin.
Die Jezus aaide mijn kleintje. En Hij zei: “Wat fijn dat je er bent!” Dat vond ik zo bijzonder.
Want meestal vinden mensen dat maar lastig, van die jonkies erbij.
En Hij maakte mijn kleintje helemaal blij, toen Hij zijn buidel om zijn nek hing. Er zat maar heel weinig in, het was helemaal niet zwaar. Maar mij kleintje voelde dat ze mee mocht doen en ook belangrijk was. En zo liepen we samen, ik met Jezus en mijn kleintje met zijn buidel, Jeruzalem in.

Daar stonden ontzettend veel mensen langs de kant van de weg. Ze juichten en zongen en legden hun mantels op de weg en ook takken. Ze waren zo enthousiast. Het leek wel of er een koning op mijn rug de stad binnenreed. Dat kon natuurlijk niet waar zijn, want een koning rijdt nooit op een ezel, die rijdt op een paard.

Ik weet nog niet waarom ze mij vroegen. En ik deed natuurlijk gewoon mijn werk. Maar bijzonder was het wel!