Als het dan lukt om toch verder te praten, dan blijkt soms dat er mensen zijn die de natuur intrekken en dan beseffen hoe mooi Gods schepping eigenlijk is. Dat is dan voor mij al een grote stap in de richting van het bevestigen van het geloof in God. En dat is uiteindelijk het meest waardevol.

Dit is ook gelijk Jezus in zijn leven vaak gedaan heeft, zich terugtrekken in de natuur om te komen tot bezinning en gebed, daar heeft Hij ook vaak zijn leerlingen bij betrokken.

Zoals ook nu, als ze bij Hem komen en vragen, hoe je dat moet doen. Dat betekent wel dat ze de noodzaak om te bidden al inzien allen nog niet goed weten hoe dan te doen.

Maar laten we met de eerste lezing beginnen. Dit is een verhaal uit Genesis, een heel oud verhaal, dat de vraag naar voren brengt of de goeden onder de kwaden moeten lijden. Dit wordt als onrechtvaardig gezien tegenover de rechtvaardigen. Abraham zegt in zijn bede tot God, dat hij Hem als rechtvaardige God ziet vol van barmhartige liefde en dat hij geen onrecht verwacht van Hem!

God bied uiteindelijk na deze bede, een uitweg voor de rechtvaardigen. Een weg om te bewandelen met zijn eigen voorwaarden. We weten allemaal hoe het afloopt als je niet aan de voorwaarden voldoet, dan verander je in een zoutklomp.

Vaak gaat men in op de mogelijkheid om te onderhandelen met God. Echter in die tijd en ook nu nog is het onderhandelen een deel van de cultuur. De mensen verwachten van je dat je onderhandelt. Het is ook een teken van waardering, dat je de moeite neemt om aandacht te schenken aan de tegenpartij en zo de mens te kennen en te waarderen. Met andere woorden Abraham kent en herkent God en hij geeft Hem daarmee de eer die Hem toekomt. God alwetend, heeft daar geen moeite mee, Hij voorziet bij voorbaat al de uitkomst.

Opgemerkt moet worden dat Abraham niets vraagt voor zichzelf, hij vraagt het voor de rechtvaardigen in de stad. Daar is ook een overeenkomst met het evangelie, als er over bidden gesproken wordt. Iedere keer is het vragen om gunsten voor anderen. Dat je zelf dan ook deel uitmaakt van de begunstigde, is van minder belang. Ook de tekst van het Onze Vader, is helemaal in het meervoud gesteld!

We bidden het regelmatig, maar realiseren we ons wel wat we zeggen, waar we voor bidden?

Bidden met aandacht, met bewustzijn waar je mee bezig bent, af en toe loslaten van routine en gewoontes, maar bewust iets doen of zeggen. Laten we eens kijken naar het “Onze Vader”.

– God, mag ik U Vader noemen, dat brengt U dichter bij mij. Uw Naam is heilzaam voor iedereen. Wij hopen dat wij in Uw rijk komen. En wij willen graag dat wat U wilt, hier op aarde ook zal gebeuren.

Kent u het nog? het is een tijdje in omloop geweest, dat de mensen wel eens voor de lol zeiden : “Ik vind je lief, hoe vind je mij?” of “ik vind je aardig, hoe vindt je mij?”

De eer geven aan een ander en dan iets vragen, geeft toch, dat degene aan wie iets gevraagd gaat worden, moeilijk nee kan zeggen. Wij zetten God dus ook eerst op een passend voetstuk, alvorens we gaan zeuren om iets wat we gedaan willen hebben.

Daarna komt een deeltje, dat in het verleden ontstaan is, wanneer de strijd om het dagelijks brood toch een groot deel van de zorg is, daar kom ik straks nog op terug. Maar dan; “vergeef ons onze schuld, zoals wij anderen hun schuld vergeven”. Dit lijkt op een handeltje met God. Als ik nooit schulden vergeef, dan hoef je het mij ook niet te doen, maar als ik altijd schulden vergeef, dan verwacht ik van U, God,  hetzelfde.

Jammer, ik heb ook die gedacht gehad, en zeg eerlijk wie niet?

Kijken we naar de tekst in het evangelie, dan staat er: “Vergeef ons onze zonden, want ook wijzelf vergeven aan ieder die ons iets schuldig is”.

Dat is een heel ander verhaal. Hierin geef je een verklaring af, dat je altijd ieders schuld van harte zal vergeven, ongeacht wat! Oh ja? Doet u dat? doe ik dat? Altijd?

Je zegt het zelf toe! Doe het dan ook, kom je toezegging dan ook na. Dat is moeilijk.

Daarom mag je dan ook vragen breng de verleiding niet dichterbij en verlos ons van kwade invloeden. Dit alles zeggen we in de vorm van wij en ons. De betekenis daarvan is dat we in een gemeenschap leven, waar we elkaar er op mogen aanspreken als het eens mislukt. Dan kunnen we de mogelijkheid aangrijpen om te wijzen op onbekende omstandigheden,  of achtergronden toelichten, waardoor er begrip ontstaat over de ontstane situatie.

En dan nog wat, als er gesproken wordt over schuld en schuldenaren en kwijtschelden, wie denk er onwillekeurig niet aan zijn banksaldo, of over hoeveel geld gaat het?

We moeten het meer zoeken op het gebied van nalatigheid, die schuld oplevert, gebrek aan oplettendheid, wat anderen schade berokkend, iemand die door omstandigheden een keer uit zijn slof schiet en lelijke dingen zegt, vervolgens vergeving, of excuses vraagt en dan blijven we het toch nog nadragen.

Ik heb ze gezien, vetes, ruzies, waarvan men al lang de oorzaak vergeten is, maar waarbij men elkaar niet meer aankijkt en dat ook nog stug en stijfkoppig blijft volhouden.

Wij vergeven anderen ook hun schuld!

De vergelijking die in het evangelie staat klinkt soms wat vreemd in onze oren. Het was in die tijd gebruikelijk dat er niet iedere dag gebakken werd, maar men bakte een aantal broden voor een paar dagen. Ook als men ‘s avond naar bed ging, dan werden tafel en stoelen tegen de deur gestapeld om ruimte te maken voor de slaapplaatsen. Als er dus laat nog iemand aanklopte, dan was het een hele heisa om degene binnen te  laten en men deed dat dan ook niet graag.

Ook de tegenstelling in voorwerpen klinkt wat raar, maar zijn goed verklaarbaar. Een rond gebakken brood kan overeenkomen met een ronde platte steen, in het meer van Galilea schijnt een vissoort te zijn van ongeveer anderhalve meter die ook op het land kan kruipen, daar spreekt men over een barboet een soort superpaling. Die vis hoort tot de onreine dieren en wordt door de vissers ook altijd teruggezet. Een opgerolde schorpioen kan er uitzien als een ei.  Brood vis en ei, worden als levensnoodzakelijk voedsel gezien, dat is hier de reden dat het wordt aangehaald. Maar de boodschap is duidelijk. Blijf vragen en blijf maar aandringen, zodat de wensen worden ingewilligd.

Wat kunnen we nu met deze verhalen in deze tijd. Het is wonderlijk, al de aanwijzingen die gegeven zijn, gaan ook nu nog op.  Ik heb een tijd als vrijwilliger bij een jeugdvereniging gezeten. Als je dan op pad gaat om inkopen te doen voor bijvoorbeeld een zomerkamp, dan ga je naar leveranciers toe en je vraagt korting, niet voor jezelf, maar voor de vereniging. Dat moet wel op een heel vriendelijke manier gebeuren, maar meestal leverde het wel wat op. Voor jezelf of voor je eigen gezin hoef je dat niet te proberen, dan is de prijs zoals hij is en niet anders.

Voor een ander vragen, voor een ander bidden, met voldoende aandrang en wel binnen de  mogelijkheden die er zijn, blijkt iedere keer resultaat te geven.

Ook als je God iets wil vragen, doe het zoals het hoort. Geeft Hem eerst de eer die Hij verdient, spreek hem aan op zijn waarde en vraag daarna pas, wat je voor anderen gerealiseerd zou willen zien. Nu moeten we niet de illusie hebben dat, wanneer we vragen om voldoende voedsel en andere levensbehoeften voor het gezin dat in de buurt woont, er plotseling met een grote knal een mand met eten voor onze voeten valt. In het evangelie staat: ” hoeveel te meer zal dan uw Vader in de hemel de heilige Geest geven aan wie Hem erom vragen”. Misschien kom je dan op het idee om dat gezin bij de voedselbank aan te melden, sterker nog wellicht voel je, jezelf dan gesterkt om daar ook af en toe mee te gaan helpen, want geestelijke sterkte zal je in ruime mate gegeven worden.

Hiermee doe je ook recht aan de twee basisopdrachten die Jezus aanreikte met zijn twee basisgeboden, breng eer aan God de Vader, en de tweede daaraan gelijk; zorg voor je naaste als voor jezelf.

Als we hier aan werken met geloof en liefde, dan zal Gods vrede ons deel worden, laten we met voldoende aandrang daarvoor bidden.

Amen.